Willem Terhorst was erbij tijdens dat roemruchte optreden op Hemelvaartsdag 1975 in Lochem. Zeg maar de oerendharde oerknal van Normaal. Alleen stond hij niet op het podium, maar in het publiek.

En dat kan hij zich nog als de dag van vandaag herinneren. Vooral toen Ben de eerste zinnen inzette van de ‘Drieteri-je Blues'. ,,Er ging een siddering door het publiek", zegt Willem tegen iedereen die het maar wil horen. Een paar weken later al voegde Willem zich bij de band. ,,Toen ze me kort na dat optreden in Lochem polsten, hoefde ik uiteraard geen seconde na te denken."

Hij is na Ben een van de populairste bandleden. Misschien wel omdat hij jarenlang de enige echte boerenzoon binnen Normaal was. Maar ook spreekt zijn indrukwekkende verschijning bij de fans tot de verbeelding. Een boom van een kerel, maar toch de bescheidenheid zelve. Een rots in de branding, de trouwe steunpilaar. Alle clichés zijn op hem van toepassing.

Een echte bassist noemt hij zichzelf. Bassisten zijn immers muzikanten die zichzelf traditioneel wat op de achtergrond houden. ,,Pak een foto van een willekeurige band en negen van de tien keer pluk je de bassist er zo uit", zegt hij daar zelf over.

Een ding is hij toch wel trots op. Door de talrijke ongelukken en andere blessures van Ben, die daardoor als voorman in de loop der jaren enkele malen verstek moest laten gaan, is Willem binnen Normaal het bandlid met - zoals hij dat noemt - ,,de meeste vlieguren".